Helaas wordt de Britse folkmuziek nu nog steeds op een foutieve wijze geassocieerd. Initieel debet hieraan zijn een aantal bands uit de 70-tiger jaren die uit commerciële overwegingen overdadige folkloristische elementen toevoegden aan hun muziek. Vervelend genoeg is dat veel muziekliefhebbers nog steeds gemakzuchtig deze ongenuanceerde link leggen. Jammer, want het doet allerminst recht aan de volwassen folkmuziek die nog steeds daar vandaan komt. Zelfs de schrijvende pers realiseert zich niet dat ze deze misvatting moeten corrigeren.

De muziekbusiness zelf schijnt niet geïnteresseerd, en laat onverschillig een terrein brak liggen. Helaas, de folk opleving die al een paar jaar gaande is wordt onvoldoende aandacht geschonken. Men staart zich ongetwijfeld blind op het snelle geld en vluchtige seksueel getinte sensaties, en schroomt de tijd te nemen voor basale muziek. Edwina Hayes is een schoolvoorbeeld van iemand die niet de juiste aandacht krijgt aan deze zijde van het kanaal. Zij heeft een subliem stemgeluid, en weet haar schaars aangeklede song met veel verve te brengen. Pour Me A Drink is Edwina’s 2de album. 11 nummers is het album rijk; een traditional, een cover van Randy Newman, een schitterende uitvoering van Richard Thompson’s Waltzing’s for Dreamers, en de overigen door haarzelf, waarvan sommigen in een co-write.

Edwina Hayes biedt veel meer dan sensualiteit alleen. Haar muziek ontstijgt deze primaire behoeften en weten een niveau te creëren waarbij een term als tijdloos eerder op zijn plaats is. Op Pour Me a Drink is alle overbodige ballast over boord gegooid. Haar muziek krijgt door de stilte en de akoestiek alle aandacht. Een intieme set songs op ultieme wijze tot leven gebracht. Gaat het horen en zegt het voort, want deze vrouw is zeker meer aandacht waard dan ze nu toebedeeld krijgt. (en eigenlijk is dat te schandalig voor woorden!)

SMP